Ήρθε ο καιρός νομίζω να σταματήσουμε για λίγο, να βγούμε μια βόλτα μέσα στη φύση και να αρχίσουμε να παρατηρούμε τις ομορφιές της. Να πάρουμε μερικές βαθιές ανάσες και να δούμε με τα μάτια της ψυχής και της καρδιάς πόσο πραγματικά απλά είναι τα πράγματα!
Το κυνήγι της επιτυχίας, της αναγνώρισης και της καταξίωσης, μας έβγαλε από τον δρόμο. Μας οδήγησε σε ένα παράδρομο που δυστυχώς δεν βγάζει πουθενά. Και βέβαια θα θυμάστε όλοι αυτό το περίφημο κείμενο που είχε κυκλοφορήσει και με mail αλλά και στο fb, για το πως ήταν τα πράγματα πιο παλιά. 20-30 χρόνια πριν ας πούμε, παίζαμε έξω στον δρόμο, δεν μας ενδιέφερε αν πέφταμε και χτυπάγαμε, φωνάζαμε, τρέχαμε, το σκάγαμε για να πάμε λίγο πιο πέρα, τρώγαμε και το ξύλο μας και ούτω καθ’ εξής…
Τότε βέβαια τα παιδιά κάναμε μια γλώσσα, ένα άθλημα και αυτό μετά το δημοτικό (!) φροντιστήριο έκαναν μόνο όσοι ήθελαν να σπουδάσουν – γιατί αυτό πάντα υπήρχε, ελεγχόμενα όμως. Όσοι μπορούσαν έκαναν και μεταπτυχιακό, αρκετοί δούλευαν συγχρόνως, έμεναν με τους γονείς, όπως και σήμερα και οι περισσότεροι διέπρεψαν στη ζωή τους!
Ξαφνικά, όμως τα πράγματα πήραν άλλη τροπή. Ξαφνικά, αν δεν έκανες στα παιδιά, δυο τρεις γλώσσες, δυο – τρία αθλήματα, δεν τα πήγαινες στο ιδιωτικό με τις έως και 10 ώρες απασχόληση ημερησίως, δεν πήγαινες κάθε καλοκαίρι διακοπές και οπωσδήποτε σε κάποιο hot μέρος, δεν είχες κοπέλα εσωτερική στο σπίτι… δεν τα έκανες τα πράγματα σωστά!
Εγώ πάντα έλεγα, λίγα και καλά! Όλα με μέτρο! Όχι υπερβολές! Είχα μερικές φορές τις ανησυχίες μου, μήπως δεν τα κάνω σωστά, μήπως πρέπει και εγώ να κάνω στα παιδιά περισσότερα πράγματα?! Όχι πως και εγώ δεν παρασύρθηκα, αλλά προσπάθησα να μην ΞΕΦΥΓΩ (που είναι και τις μόδας τώρα!).
Πάντα όμως η βόλτα στη φύση έφερνε μια ηρεμία στη σκέψη μου και με βοήθαγε να δω τα πράγματα απλά όπως και είναι!
Με βοήθαγε να κάνω την αυτοκριτική μου και να επιβεβαιώσω για άλλη μια φορά ότι η ευτυχία είναι στα απλά πράγματα! Εγώ πρέπει να βάλω τις βάσεις και όλα τα υπόλοιπά θα έρθουν με τον καιρό, όπως η φύση γύρω μας!
